Urodziła się 21 lipca 1940 roku w Wiśniewie. Ukończyła studia na Wydziale Filozofii – sekcja socjologii Uniwersytetu Warszawskiego w 1964 roku, broniąc pracy magisterskiej z socjologii moralności pod kierunkiem prof. Marii Ossowskiej. W 1962 roku podjęła pracę w Ośrodku Adopcyjno-Opiekuńczym TPD w Warszawie, gdzie osobą, wokół której skupiały się inspiracje duchowe i społeczne, była śp. Teresa Strzembosz. W 1967 roku została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, kontynuując pracę w Ośrodku. We wrześniu 1968 wyjechała na polecenie przełożonych do Rzymu, gdzie po odbytym nowicjacie złożyła pierwsze śluby zakonne. Okres junioratu przeżyła w Rzymie, podejmując studia zaoczne z teologii i kursy prawa kanonicznego, organizowane przez Stolicę Apostolską. W dniu 15 sierpnia 1973 roku złożyła śluby wieczyste w Pniewach, a w miesiąc później została skierowana do pracy w Delegacji i Nuncjaturze Apostolskiej w Skandynawii, z siedzibą w Danii.
W Skandynawii pracowała jako sekretarka Delegacji i Nuncjatury do 1980 roku. Równocześnie w czasie Kapituły Generalnej w 1976 roku została wybrana IV asystentką generalną. Szczególnym zadaniem, zleconym jej przez przełożoną generalną, był kontakt z krajami Ameryki Łacińskiej: z Argentyną i Brazylią. Odwiedzała te kraje przez wiele lat każdego roku. W 1980 roku, po wycofaniu sióstr z Nuncjatury, matka generalna Andrzeja Górska skierowała ją do Rzymu, mianując przełożoną domu generalnego. Została jednocześnie przewodniczącą komisji, mającej przygotować ostateczną redakcję Konstytucji Zgromadzenia po okresie posoborowej rewizji.
W czasie Kapituły Generalnej w 1983 roku została wybrana sekretarką generalną w zarządzie kierowanym przez m. Urszulę Frankiewicz. Oznaczało to powrót do Polski. Poza kontynuacją prac nad ostateczną redakcją Konstytucji i przygotowaniem ich do aprobaty Stolicy Apostolskiej, a następnie czuwaniem nad tłumaczeniami Konstytucji na języki krajów, w których Zgromadzenie jest obecne, powierzono jej przewodniczenie komisji formacyjnej i przygotowanie sióstr do ślubów wieczystych. Weszła też w skład Komisji Formacyjnej przy Konsulcie Konferencji Przełożonych Wyższych w Polsce. Kontynuowała troskę o kraje Ameryki Łacińskiej i o Finlandię. W 1989 roku była odpowiedzialna za organizację translacji relikwii bł. Urszuli Ledóchowskiej z Rzymu do Pniew i mianowanym przez Wikariat Rzymu kustoszem relikwii.
Podczas Kapituły w 1989 roku została wybrana pierwszą asystentką przełożonej generalnej i kontynuowała w ogólnym zarysie poprzednie zadania.
W 1995 roku na XIII Kapitule Generalnej została wybrana siódmą przełożoną generalną Zgromadzenia. W kilka miesięcy po tym wyborze została wybrana przewodniczącą Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce.
Do najważniejszych wydarzeń tego okresu należy przede wszystkim kanonizacja św. Urszuli Ledóchowskiej (18 maja 2003 roku). Trzeba też przypomnieć I Synod Urszulanek SJK w 1999 roku, rozpoczęcie pracy urszulanek na Białorusi (1996) i na Filipinach (2003), dynamiczny rozwój wspólnot w Tanzanii i codzienną troskę o rozwój duchowy i misję Zgromadzenia w wierności charyzmatowi Matki Założycielki.
Dużą część czasu pochłaniała jej praca międzyzakonna (ponad 11 lat przewodniczenia Konferencji) i zadania na płaszczyźnie kościelnej: w Komisjach Episkopatu ds. Życia Konsekrowanego i w Komisji Mieszanej, w Synodzie Plenarnym w Polsce; udział w dwóch Synodach w Rzymie: II Synodzie dla Europy (1999) i Synodzie Zwyczajnym o posłudze biskupów (2001); udział w pracach Międzynarodowej Unii Przełożonych Generalnych jako delegatka regionalna z Polski (1996-2007), uczestniczenie w pracach Unii Konferencji Przełożonych Wyższych Europy.
W 2006 roku została mianowana na okres 5 lat, jako pierwsza zakonnica z Polski, konsultorką Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, a w Polsce – konsultorką Komisji Episkopatu Polski ds. Życia Konsekrowanego. W związku z tymi obowiązkami uczestniczyła w licznych spotkaniach o charakterze międzynarodowym, między innymi w I Światowym Kongresie Życia Konsekrowanego w Rzymie. Ma na swoim koncie liczne publikacje i opracowania, odnoszące się przede wszystkim do życia konsekrowanego i własnego Zgromadzenia.
W dniu 24 sierpnia 2007 roku zakończyła swój mandat jako przełożona generalna. W dniu 18 września przekazała – zgodnie ze Statutami – przewodniczenie Konferencji Przełożonych Wyższych swej zastępczyni. W kwietniu 2008 roku została mianowana sekretarką generalną Konferencji Przełożonych Wyższych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce.
(Informacja pochodzi ze strony internetowej: Urszulanki Serca Jezusa Konającego)
Poniżej galeria zdjęć Znanych Wiśniewiaków:
